Światowy Dzień Chorego to inicjatywa, która została ustanowiona w 1992 roku. Celem tego dnia, obchodzonego corocznie 11 lutego, jest zwrócenie uwagi na potrzeby osób chorych i cierpiących, a także podkreślenie znaczenia opieki i solidarności z nimi.
Światowy Dzień Chorego to okazja do refleksji nad kondycją osób chorych, zarówno w wymiarze fizycznym, jak i duchowym. To również okazja do podziękowania tym, którzy na co dzień opiekują się chorymi - lekarzom, pielęgniarkom, rodzinom i wolontariuszom. O tym, jak wspierać borykających się z różnymi schorzeniami rozmawiamy z jednym z ratowników medycznych. Ten mówi nam wprost, że chorzy nie znoszą pocieszania.
Rozmowa z Dominikiem Kołaskim, ratownikiem medycznym z pleszewskiego szpitala
„Chorzy nie znoszą pocieszania, które często jest puste i nic nie wnosi”
Jak rozmawiać z bliską nam osobą o chorobie?
Nie bójmy się rozmawiać, ale róbmy to z empatią i szacunkiem. Myślę, że chorzy nie znoszą pocieszania, które często jest puste i nic nie wnosi. Często nie wiemy, co powiedzieć, zwłaszcza gdy ktoś ma nowotwór. Prawda jest taka, że boimy się i choroby, i chorych.
Co zatem jest najważniejsze?
Podstawa to bliskość. Po prostu bądź. Zapytaj, czy czegoś potrzebuje. Zapewnij, „ nie chcę cię nachodzić, męczyć, ale pamiętaj, że mój numer telefonu jest aktywny 24 godziny na dobę”. Nie rozmawiaj tylko o chorobie, np. "Jak się czujesz?". Dajmy chorym wolność.
A co z popularnym "Będzie dobrze"?
Ludzie powtarzają, jak mantrę: "Będzie dobrze, będzie dobrze...". Skąd możemy to wiedzieć? Młodym chorym mówimy: "Musisz się trzymać". Co oni mają na to odpowiedzieć? Co mają zrobić? A co powiemy takiej osobie, jak będzie źle? Co mu powiemy przy nowotworze trzustki, mózgu, gdzie rokowania są bardzo złe?
To bardzo trudne sytuacje. Jaki przekaz jest potrzebny chorym twoim zdaniem?
Uważam, że oni potrzebują innego przekazu. "Nie bój się, wszystko jedno jak będzie, ja z tobą będę, ja ciebie nie zostawię, bo cię kocham. Jak będzie dobrze, to zrobimy taką imprezę, że świat jeszcze takiej nie widział, a jak będzie źle, to ja ciebie nie zostawię, bo cię kocham". Ale żeby mieć możliwość powiedzenia tego, trzeba ćwiczyć przez całe życie. Trzeba walczyć o relacje, kiedy są trudne. I podstawa: nigdy nie oszukiwać chorego. Zawsze mówić prawdę. Nie mówić, że nowotwór to katar. Po prostu - być przy tej osobie. Oni tego bardzo potrzebują, naprawdę. Mówię to również z własnego doświadczenia, bo moja mama zmagała się z chorobą nowotworową.
A co z bliskimi chorego. Przecież – kiedy dowiadują się o chorobie żony, męża, dziecka – im też „wali się świat”.
To prawda, choroba ma wpływ na całą rodzinę i burzy dotychczasowe, często ustabilizowane, życie. W pierwszym etapie często pojawia się wyparcie. Na pewno trzeba czasu, żeby poukładać na nowo rzeczywistość i zaakceptować pojawiające się w życiu zmiany. Trzeba się też nauczyć prosić o pomoc, choć wiele osób krępuje to i nie potrafią tego robić, a to jest bardzo ważne.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.