Godziny utrudnień i chwila szczęścia

1.800 kilometrów drogi do Watykanu. Wszystko po to, aby przeżyć wyjątkową chwilę, na którą od sześciu lat czekało wielu wiernych na całym świecie. Podróż nie jest łatwa, wymaga wielu poświęceń. Być może właśnie to było przyczyną rezygnacji z wyjazdów w całym kraju, a także w Pleszewie. Droga do Rzymu to kilkanaście godzin jazdy. Trudy podróży rekompensują nawet tak prozaiczne chwile, jak widok samochodów, którymi na beatyfikację jadą inni Polacy. Jaki znak rozpoznawczy? Oczywiście na aucie, obojętnie, czy jest to autobus, czy samochód prywatny, obowiązkowo musi być biało-czerwona flaga i zdjęcie Jana Pawła II. Po 20 godzinach jesteśmy u celu. A dokładnie u o. Konrada Hejmo, wieloletniego opiekuna polskich pielgrzymów w Rzymie, przyjaciela Jana Pawła II. Późnym wieczorem w sobotę plac jest już częściowo wypełniony. Pielgrzymi chcą tam spędzić całą noc, aby mieć jak najlepsze miejsce. Niestety, służby porządkowe wyjaśniają, że przed godz. 21.00 wszyscy będą musieli opuścić plac. Mijają kolejne godziny. Służby nie chwilami nie mogą opoanować emocji, jakie się pojawiają. Ludzie narzekają. Po ciężkiej nocy dopiero w niedzielę 1 maja o godz. 5.30 można przejść przez bramki na plac przed bazyliką. Po 8.00 jesteśmy już na miejscu. Za nami wchodzi jeszcze kilka innych grup, plac zostaje już zamknięty. W sumie jest nas około 1,5 miliona. W końcu rozpoczyna się wyczekiwana liturgia. Gdy Benedykt XVI wypowiada formułę beatyfikacyjną, plac ogarnia euforia. Nad głowami tysiące flag. Wśród nich dominują biało-czerwone. Aplauz trwa nieprzerwanie kilkanaście minut. Wzmacnia go odsłonięcie wizerunku nowobłogosławionego. W oczach wielu ludzi widać łzy. Ta chwila warta była tylu poświęceń… Z Watykanu - Przemysław Góralczyk. Reportaż z wyprawy w najliższym wydaniu "Życia Pleszewa"