8 września o godz. 18.00 w Muzeum Regionalnym w Pleszewie odbędzie się projekcja filmu pt. "Ludzie z żelaznych domów" połączona ze spotkaniem z jego twórcami.
Wspomniany film jest opowieścią o Puszczy Pyzdrskiej - niezwykłym kompleksie leśnym o bardzo bogatej historii.
Warto przypomnieć, że wcześniej - w czerwcu - w Muzeum Regionalnym w Pleszewie odbyło się już otwarcie wystawy „Puszcza Pyzdrska”.
Jak zaznaczano wówczas, choć puszcza stanowi część powiatu pleszewskiego, to jednak jest to teren wciąż nieodkryty przez mieszkańców. Stąd pomysł wystawy przybliżającej bogactwo puszczy i jej walory krajoznawcze i przyrodnicze.
Teraz będziemy mogli jeszcze bardziej poznać historię tego miejsca - poprzez projekcię filmu i rozmowę z autorami.
Jak opisuje Muzeum Regionalne w Pleszewie, Puszcza Pyzdrska to kompleks leśny zawdzięczający swoją nazwę faktowi, że blisko 1/6 jego obszaru stanowiła w latach 1387-1793 własność miasta Pyzdry. W średniowieczu granice puszczy były położone od zachodu, wschodu i północy między odcinkami rzek: Warty, Prosny i Powy, a od południa granica sięgała linii biegnącej poniżej miejscowości: Brudzew, Lipe, Jarantów, Zbiersk, Petryki, Kościelec i Kosmów. Był to obszar zagospodarowany rolniczo głównie po obrzeżach. Penetracja gospodarcza puszczy przebiegała przy trakcie biegnącym wzdłuż Prosny, który łączył Kalisz przez Pyzdry do Poznania i Gniezna oraz przy trakcie okrążającym wschodni skraj puszczy, który łączył Kalisz z Kruszwicą przez Konin.
Środek leśnego obszaru przecinał prowadzący wzdłuż Czarnej Strugi trakt łączący Stawiszyn z Lądkiem z którego dokonywano penetracji gospodarczej idącej w głąb Puszczy Pyzdrskiej. Centrum puszczy było obszarem o niesprzyjających warunkach dla rozwoju rolnictwa ze względu na słabe ziemie lub bagna. Dopiero w XVIII wieku właściciele ziemscy oraz miasto Pyzdry, by zagospodarować lasy i bagna puszczy, zaczęli sprowadzać osadników olęderskich o wyznaniu ewangelickim pochodzących głównie z ówczesnych Niemiec.
Powodem sprowadzania osadników była chęć podniesienia dochodów. Osadnicy zawierali umowy z właścicielem ziemi, które określały wysokość czynszu oraz gwarantowały im wolność osobistą.Wsie olęderskie miały własny samorząd, osadnicy korzystali z wolności handlu oraz swobody wyznaniowej co w okresie silnych zależności pańszczyźnianych pozostałych chłopów miało ogromne znaczenie.
Dzięki tym przywilejom osadnicy potrafili zamienić największe nieużytki w kwitnące osady. Olędrzy wykarczowali i osuszyli ok. 50% puszczy tworząc 50 wsi z własnymi kościołami, szkołami i cmentarzami. Powstał typowy olęderski krajobraz kulturowy, na który składa się mozaika lasów, pól, łąk z rozrzuconymi pomiędzy nimi pojedynczymi zagrodami.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.