Na potwierdzenie wystarczy przytoczyć krótką wymianę zdań między panami.

- W moim miłosierdziu liczyłem na poprawę i cały czas starałem się wspierać przewodniczącego – oznajmił Kostuj.

- Dziękuję za okazanie miłosierdzia, ale nie prosiłem o to – odparł Rojewski. 

Wydawało się, że po majowej sesji, kiedy to Tadeusz Kostuj został usunięty z funkcji szefa komisji budżetu, emocje opadły. To wtedy w planie obrad znalazł się punkt dotyczący zmniejszenia liczby członków budżetówki z 8 do 7. I tym samym odwołania z jej składu właśnie radnego  Kostuja.

- Jest to dyskryminacja, mobbing, wyjątkowo paskudne – mówił wówczas Tadeusz Kostuj.

Jego dobitne słowa na nic się jednak zdały. Jak wyjaśniła przewodniczący rady – Roman Rojewski - o usunięcie Kostuja z komisji wnioskowała grupa radnych.

- Na wniosek klubu radnych „Wspólnie dla gminy Gizałki” wprowadziłem tą uchwałę. Czy są jeszcze jakieś sensowne pytania? Bo na razie, póki co, nie słyszę – stwierdził Rojewski.

A dlaczego radni z klubu „Wspólnie dla gminy Gizałki” – nie chcieli współpracować z Kostujem?

– Aroganckie zachowanie pana Kostuja w stosunku do radnych – to jest główny powód wniosku klubu w sprawie zmian w komisji budżetu – mówił wówczas „Życiu Pleszewa” Krzysztof Walendowski, szef klubu radnych „Wspólnie dla gminy Gizałki”. 

Miłosierdzie 

- Jest sprawa pana przewodniczącego, który wielokrotnie kwalifikował się do odwołania z tej funkcji – zaczął rajca, i precyzował daje. - W moim miłosierdziu liczyłem na poprawę i cały czas starałem się wspierać przewodniczącego.

Po czym poprosił Rojewskiego, by nie komentował wypowiedzi kolegów z rady.

– Swoimi złośliwymi uwagami, bo to nie jest prywatny folwark – zobrazował Kostuj.

Przypomniał też słowa samego Rojewskiego z majowej sesji, gdy ten skomentował jego wypowiedź krótko, ale dosadnie. - My pana uzasadnienia znany od 30 lat. Teraz Tadeusz Kostuj się odciął. - Pan nie byłeś trzydzieści lat w samorządzie. Nie jesteś pan upoważniony ani przeze mnie, ani przez mieszkańców. Proszę, żeby było tak jak w Piśmie Świętym: tak - tak, nie - nie. Proszę bardzo, zabrał głos, dziękuję, proszę następny. Pan jest na stanowisku uprzywilejowanym. Myśmy pana wsparli. Nikt pana nie skrzywdził. 

Wniosek? Pouczenie? 

– Proszę więc zgłosić wniosek formalny. Póki co, są to pańskie wywody – oznajmił Rojewski. I dodał. - Dziękuję za okazanie miłosierdzia, ale nie prosiłem o to.

Pytał też wprost. - Na jakiej podstawie będzie pan mnie pouczał, co mam robić, a czego nie robić? Na co Kostuj oznajmił, że zmienił wniosek na… pouczenie. Ale i Rojewski nie pozostał mu dłużny. - Jak pan będzie w ten sposób postępował, to ja swojego postępowania nie zmienię, bo muszę czuwać nad powagą tego miejsca…