Agnieszka i Sebastian Szwarnowscy zdobyli sześciotysięcznik w Andach [ZDJĘCIA]

Agnieszka i Sebastian Szwarnowscy pochodzą z powiatu pleszewskiego. Aktualnie mieszkają  w Jarocinie. Przygodę z górami rozpoczęli od wejścia na jeden z najpopularniejszych szczytów w Polsce - Giewont. Jednak zamiłowanie do gór u  Agnieszki zaczęło się już w młodości, w czasie pierwszych wyjazdów na kolonie. 

Wysokości nie da się oszukać 

- Choć na szczyt prowadzą do 5200 m dwa schroniska, sama aklimatyzacja w nich nie wystarcza, do tego żeby górę zdobyć. Osobiście do gór podchodzę z pokorą i potrafię w nich zawrócić. Wchodząc na Huayna Potosi miałam kilka momentów zawahania czy iść dalej – nie kryje Agnieszka.

Wątpliwości wynikały przede wszystkim ze zmęczenia i wyczerpania organizmu przez chorobę  wysokościową.

- Niestety jak większość wspinaczy i nas również dopadła. Tej wysokości nie da się oszukać – mówi Agnieszka.

Wraz z wysokością przychodzi silny, tępy ból głowy, nudności, wymioty i osłabienie mięśni  spowodowane mniejszą  ilością  tlenu.

- Samo podejście do wysokości 5200m nie było takie złe. Trudności i zmęczenie organizmu odczuliśmy trzeciego dnia wspinaczki, podczas gdy atakowaliśmy nocą szczyt – relacjonuje małżeństwo. 

Atak szczytowy

- Dla nas sprzęt do wspinaczki nie był obcy. Operowaliśmy nim wcześniej na 3,4 i 5 tysiącznikach. Mimo wszystko kolejna lekcja była bardzo przydatna - nie kryje Agnieszka.

Zdobycie szczytu to walka nie tylko z zimnem i ogromnym zmęczeniem.

 - Podczas ataku szczytowego, tak wysokiej góry jak Huayna Potosi  przychodzą momenty rezygnacji. Nie ma co się oszukiwać. Jest noc, zimno, organizm zmęczony, tlen na tej wysokości ograniczony. Momentami wieje tak silny wiatr, który odrywa kawałki lodowca wbijając je w twarz - wspomina.

Wiele osób zawróciło. Ale nie oni.

- Mnie i Sebastianowi kryzys minął, gdy naszym oczom pojawił się wschód słońca, a był obłędnie piękny i to, że do szczytu nie było już daleko. Huayna Potosi ,to góra  którą wybrał mój mąż na 20. rocznicę ślubu. Muszę mu to przyznać, wiedział o czym marzyłam - dodaje Agnieszka. 

Co dalej?

 -  Tutaj powiedziałam sobie pas, wyżej nie muszę, to mi do szczęścia wystarczy. Dziękowałam górze, że mnie do siebie wpuściła, że była dla mnie łaskawa. Mieliśmy z mężem jeszcze pewien plan związany z tą górą. Obiecaliśmy sobie, że jak wejdziemy na jej szczyt, to pożegnamy tam naszego zmarłego przyjaciela. Tak też się stało. Były łzy szczęścia i smutku, ale był też wiwat. UDAŁO NAM SIĘ! - cieszy się Agnieszka.

Na szczycie zrobili sobie kilka fotek, nakręcili krótki filmik i skierowali się do zejścia. Mieli piękne okno pogodowe, ale niestety podczas zejścia zaczęli się źle czuć - zwłaszcza Agnieszka.

- Sebastian  odchorował swoje dzień wcześniej, a ja przy zejściu ze szczytu. Byliśmy wyczerpani, ale szczęśliwi i tak też szczęśliwie tego samego dnia zeszliśmy na wysokość 4700 m, gdzie po krótkim odpoczynku udaliśmy się w kierunku La Paz - naszej miejscówki - opowiada Agnieszka.

I dodaje, że w życiu kieruje się mottem "Życie trzeba przeżyć, a nie przeczekać".

- Nie jesteśmy drzewami, choć i je czasami się przesadza. Dostaliśmy nogi więc niech nas prowadzą przez świat. Osobiście odnalazłam swoje szczęście w górach, niekoniecznie wysokich, a wracając z każdej mojej wyprawy, czuję się silniejsza i nie do "złamania" – podkreśla i dodaje. -  Pozwólcie sobie na taki luksus jakim jest ŻYCIE! Przeżyjcie je po swojemu i nie zapominajcie o tym, jak ważnym się jest w tym naszym życiu. 

CZYTAJ TAKŻE:Niezwykła historia! 22-latka z Pleszewa pływała z rekinami