Oficer 70 Pułku Piechoty w Pleszewie brał udział w Powstaniu Warszawskim [ZDJĘCIA]

1 sierpnia 1944 roku - na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej, gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora” - wybuchło Powstanie Warszawskie. Wszystko rozpoczęło się dokładnie o godz. 17.00, tzw. godzinie „W”. Powstanie, planowane na kilka dni, upadło 3 października po 63 dniach walki.

Kpt. Antoni Dembowski brał udział w powstaniu warszawskim

Oto biogram kapitana Antoniego Dembowskiego - opracowany przez Tomasza Wojtalę - szefa Drużyny Tradycji 70 Pułku Piechoty w Pleszewie:

Antoni Kazimierz Stanisław Dembowski (1910 - 1963) - biogram

W 1936 ukończył kurs oficerów pionierów w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie i został w 70 pp d-cą plutonu pionierów (1936-38). Ożenił się z Anielą z d. Radomską. 3.IX.1938 urodziła im się córka Danuta. W 1939 odbył kurs na d-cę kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Przeniesiony na d-cę 4 kompanii strzeleckiej w II bat. 70 pp (VIII.1939). Walczył w Wojnie Obronnej’ 1939, m.in. w bitwie nad Bzurą. Uniknął niewoli. Od III.1940 w konspiracji - członek Tajnej Organizacji Wojskowej (TOW). Należał do Komórki „Pokrzywa” Obszaru „Wisła” (Warszawa). Ukończył kursy konspiracyjny (1940) i dywersyjny (1941). Znał język niemiecki. Z-ca szefa sabotażu i dywersji TOW na powiaty: Głowno, Łowicz, Sochaczew, Skierniewice, Grójec, Grodzisk, Mińsk Maz., Węgrów, Sokołów, Siedlce, Garwolin i Łuków.

Organizował działania sabotażowe w fabrykach, na lotniskach i kolei (m.in. wykolejenie pociągów pod Łowiczem, Siedlcami i Mińskiem Maz.) oraz akcje odbicia więźniów. W l. 1942-43 komendant dywersji TOW. Po scaleniu TOW z Armią Krajową został z-cą szefa Kedywu (kierownictwa dywersji) Obszaru Warszawskiego AK. Awans na kapitana - 3.V.1943. Używał pseudonimów konspiracyjnych: Rogalski, Dębski, Lodecki.

W Powstaniu Warszawskim d-ca kompanii „Lodecki” w VII Zgrupowaniu AK „Ruczaj”. Jego kompania walczyła na odcinku „Bogumił” w dzielnicy Śródmieście - Południe, gdzie broniła barykady na Placu Zbawiciela u wylotu Marszałkowskiej i Mokotowskiej. Za walki powstańcze odznaczony Krzyżem Walecznych.

Oto uzasadnienie, wydane przez d-cę odcinka płk. Bogumiła: „Bardzo dobry d-ca kompanii. Mimo bardzo ciężkich warunków i stałego naporu nieprzyjaciela utrzymuje i poszerza swoje pozycje. Swą dzielną i zdecydowaną postawą daje dobry przykład żołnierzom”. Po upadku powstania trafił do niewoli: najpierw do obozu przejściowego w Ożarowie, potem do Stalagu 344 (VIII B) Lamsdorf w Łambinowicach k. Opola, wywieziony do Stalagu X-B w Sandbostel (nr jeńca 225370), a ostatecznie osadzony w Oflagu VII-A w Murnau. 29.IV.1945 uwolniony przez wojska amerykańskie. Przebywał w Obozie Polskich Oficerów w Murnau. Wyjechał do Włoch i wstąpił do II Korpusu Polskiego. Został d-cą komp. w 65 bat. 16 Pomorskiej Brygady Piechoty. Zdemobilizowany w Wielkiej Brytanii. Powrócił do Polski i zamieszkał w Szczecinie. Zmarł 2.I.1963 r.. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.

Odznaczenia: Order Wojenny Virtuti Militari V kl. (4.X.1944), dwukrotnie Krzyż Walecznych (15.IX.1944 - za Powstanie Warszawskie; XI.1966 - za Wojnę Obronną’ 1939), brytyjski War Medal 1939-1945 / Medal Wojny 1939-1945 (19.VII.1946), Medal Wojska (15.I.1947), odznaki pamiątkowe 70 pp, AK, 65 Pomorskiego Batalionu Piechoty.

W GALERII ZNAJDZIECIE ZDJĘCIA, JAKIE UDOSTĘPNIONE ZOSTAŁY DRUŻYNIE TRADYCJI 70 PUŁKU PIECHOTY PRZEZ PIOTRA OSTROWSKIEGO - KREWNEGO KPT. ANTONIEGO DEMBOWSKIEGO. 

CZYTAJ TAKŻE: Rocznica bitwy pod Monte Cassino. Walczyli tam także pleszewianie [ZDJĘCIA]

CZYTAJ TAKŻE: Pleszew. 100. rocznica Bitwy Warszawskiej. Walczyli w niej żołnierze 70 pułku piechoty